Κατ' αρχάς να μάθουμε πως προφέρεται. Μάη λόου ζάη λοτόου. Και να θέλαμε να ξέραμε τι σημαίνει είναι μάλλον αδύνατο αφού πρόκειται για δύο λέξεις δικής τους έμπνευσης (για να μη λέμε πως μόνο οι πάλαι ποτέ Magma είχαν φτιάξει δική τους γλώσσα).
Είναι το πέμπτο album ενός συγκροτήματος το οποίο μοιάζει ανίκανο να γράψει κάτι απλά καλό, τουλάχιστον αν κρίνουμε από τις μέχρι τώρα δουλειές τους. Ένα συγκρότημα 'ανάθεμα' για όσους αναζητούν το φως σε αποκλειστικά ανεξάρτητες δουλειές. Ένα συγκρότημα το οποίο εδώ και καιρό δίνει νέα πνοή σε αυτό που αποκαλείται 'ροκ για αρένες', γιατί και τραγούδια (πολλά) έχουν και χαρισματικό τραγουδιστή έχουν και το θάρρος να λένε (μέσες άκρες) πως το τάδε τραγούδι το έπαιξαν μάλλον άσχημα. Και τι είναι αυτό το νέο album με τις δύο παράξενες λέξεις;
Με τα Every Teardrop Is A Waterfall και Paradise να παίζονται ήδη, έχετε μία μικρή γεύση. Πολύ μικρή όμως. Το ομώνυμο κομμάτι που ανοίγει και το δίσκο, καθώς επίσης τα M.M.I.X. και Hopeful Transmission είναι τρία μικρής διάρκειας οργανικά (42, 48 και 33 δευτερόλεπτα αντίστοιχα) τα οποία στην ουσία ετοιμάζουν το δρόμο για τα τραγούδια που ακολουθούν. Το πρώτο δίνει τη θέση του στο Hurts Like Heaven, ένα αισιόδοξο, εύθυμο κομμάτι με το οποίο αν και άγνωστο στο πλατύ κοινό άνοιγαν τις καλοκαιρινές τους συναυλίες. Και μόνο αυτό τα λέει όλα. Το Paradise ακολουθεί με μία όμορφη εισαγωγή εγχόρδων και εξελίσσεται σε μία ακόμα μεγάλη τους στιγμή. Το Charlie Brown δεν έχει σχέση με αυτό των Coasters. Είναι μία τυπική κιθαριστική mid tempo Coldplay με μπόλικα ψήγματα έπους, όπως άλλωστε τα περισσότερα κομμάτια του δίσκου, και το απαραίτητο κιθαριστικό ριφ που σου κολλάει αμέσως. Το Us Against The World είναι η πρώτη ήρεμη στιγμή του δίσκου, μία μπαλάντα με ακουστικές κιθάρες. Στις συναυλίες θα φωτίσουν πολλά κινητά (ο αναπτήρας του 21ου αιώνα).
Συνέχεια με το δεύτερο μικρής διάρκειας οργανικό που κάνει χώρο για το ήδη πολύ γνωστό Every Teardrop Is A Waterfall στη σύνθεση του οποίου θα δείτε επίσης τα ονόματα Peter Allen και Adrienne Anderson, συνθέτες του κλασικού καρναβαλικού I Go To Rio (1976), στοιχεία του οποίου υπάρχουν στο κομμάτι (δεύτερη φορά που συμβαίνει κάτι ανάλογο, μετά το Talk του 2005 το οποίο όφειλε πολλά στο Computer Love των Kraftwerk). Σε σύγκριση με τα όσα συμβαίνουν στον υπόλοιπο δίσκο πρόκειται για μία απλά καλή στιγμή τους ικανή να σου φτιάξει τη διάθεση από τις πρώτες κιόλας νότες. Η συνέχεια έχει σχέση με το Every Teardrop..., αφού το Major Minus ήταν b side και καλά έκαναν που συμπεριέλαβαν, αφού πρόκειται για μία από τις πλέον ηλεκτρισμένες και αξιόλογες στιγμές του Mylo- καλύτερο από το a side που συνόδευε. Το δίλεπτο U.F.0. ξεγελάει με τον τίτλο, αφού είναι μία εύθραυστη ακουστική μπαλάντα με έγχορδα και synths.
Η συνεργασία έκπληξη έρχεται με το μελλοντικό single Princess Of China. Σοφή επιλογή για single, από τα πλέον δυνατά τους κομμάτια και με τη συμμετοχή της Rihanna στα φωνητικά. Εξασφαλισμένη η επιτυχία και στην άλλα μεριά του Ατλαντικού αν και δε χρειάζονται πλέον δεκανίκια για κάτι τέτοιο. Σχετική ηρεμία επανέρχεται με το Up In Flames και το πιάνο να δίνει τον τόνο. Το τρίτο οργανικό εισάγει το Don't Let It Break Your Heart, ένα κομμάτι με όλα αυτά τα στοιχεία που τους έκαναν μεγάλους. Κι εδώ θα γίνεται χαμός στις συναυλίες τους. Τέλος με το Up With The Birds και το ήρεμο ξεκίνημά του (αποκλείεται να μην έχει βάλει ο Eno το χεράκι του εδώ) που εξελίσσεται σε ένα ακόμα έπος που κλείνει ιδανικά το δίσκο.
Ένα δίσκο σε παραγωγή των Markus Dravs, Daniel Green και Rik Simpson με την αλεπού Brian Eno να συμμετέχει στην 'επιπλέον σύνθεση' (δεν θα είναι καθόλου δύσκολο να καταλάβετε που ακούγοντας το δίσκο) και να χρεώνεται με... enoxification- οτιδήποτε κι αν σημαίνει αυτό.
Λέξεις όπως 'έπος', 'επικό' και άλλες συναφείς συνοδεύουν, απόλυτα δικαιολογημένα, το συγκρότημα από το ξεκίνημά τους. Οι ενορχηστρώσεις (ειδικά από τότε που ήρθε ο Eno στη παρέα) , τα όλοι – μαζί – τώρα φωνητικά αποτελούν αναπόσπαστο στοιχείο του ήχου τους, ο οποίος παραμένει προσωπικός και αναγνωρίσιμος από χιλιόμετρα μακριά. Το Mylo Xyloto δεν απομακρύνεται από αυτά και καλά κάνει, καταφέρνει όμως να ακουστεί διαφορετικό κι αυτό είναι ένα επίτευγμα. Έτσι όπως πάνε είναι άξιο απορίας πότε θα βγάλουν έναν απλά συμπαθή δίσκο. Με την ελπίδα πως σύντομα θα βρεθούμε ανάμεσα σε κάμποσες χιλιάδες έλληνες για να σιγοντάρουμε τον Martin στα καλέσματά του.
Με τα Every Teardrop Is A Waterfall και Paradise να παίζονται ήδη, έχετε μία μικρή γεύση. Πολύ μικρή όμως. Το ομώνυμο κομμάτι που ανοίγει και το δίσκο, καθώς επίσης τα M.M.I.X. και Hopeful Transmission είναι τρία μικρής διάρκειας οργανικά (42, 48 και 33 δευτερόλεπτα αντίστοιχα) τα οποία στην ουσία ετοιμάζουν το δρόμο για τα τραγούδια που ακολουθούν. Το πρώτο δίνει τη θέση του στο Hurts Like Heaven, ένα αισιόδοξο, εύθυμο κομμάτι με το οποίο αν και άγνωστο στο πλατύ κοινό άνοιγαν τις καλοκαιρινές τους συναυλίες. Και μόνο αυτό τα λέει όλα. Το Paradise ακολουθεί με μία όμορφη εισαγωγή εγχόρδων και εξελίσσεται σε μία ακόμα μεγάλη τους στιγμή. Το Charlie Brown δεν έχει σχέση με αυτό των Coasters. Είναι μία τυπική κιθαριστική mid tempo Coldplay με μπόλικα ψήγματα έπους, όπως άλλωστε τα περισσότερα κομμάτια του δίσκου, και το απαραίτητο κιθαριστικό ριφ που σου κολλάει αμέσως. Το Us Against The World είναι η πρώτη ήρεμη στιγμή του δίσκου, μία μπαλάντα με ακουστικές κιθάρες. Στις συναυλίες θα φωτίσουν πολλά κινητά (ο αναπτήρας του 21ου αιώνα).
Συνέχεια με το δεύτερο μικρής διάρκειας οργανικό που κάνει χώρο για το ήδη πολύ γνωστό Every Teardrop Is A Waterfall στη σύνθεση του οποίου θα δείτε επίσης τα ονόματα Peter Allen και Adrienne Anderson, συνθέτες του κλασικού καρναβαλικού I Go To Rio (1976), στοιχεία του οποίου υπάρχουν στο κομμάτι (δεύτερη φορά που συμβαίνει κάτι ανάλογο, μετά το Talk του 2005 το οποίο όφειλε πολλά στο Computer Love των Kraftwerk). Σε σύγκριση με τα όσα συμβαίνουν στον υπόλοιπο δίσκο πρόκειται για μία απλά καλή στιγμή τους ικανή να σου φτιάξει τη διάθεση από τις πρώτες κιόλας νότες. Η συνέχεια έχει σχέση με το Every Teardrop..., αφού το Major Minus ήταν b side και καλά έκαναν που συμπεριέλαβαν, αφού πρόκειται για μία από τις πλέον ηλεκτρισμένες και αξιόλογες στιγμές του Mylo- καλύτερο από το a side που συνόδευε. Το δίλεπτο U.F.0. ξεγελάει με τον τίτλο, αφού είναι μία εύθραυστη ακουστική μπαλάντα με έγχορδα και synths.
Η συνεργασία έκπληξη έρχεται με το μελλοντικό single Princess Of China. Σοφή επιλογή για single, από τα πλέον δυνατά τους κομμάτια και με τη συμμετοχή της Rihanna στα φωνητικά. Εξασφαλισμένη η επιτυχία και στην άλλα μεριά του Ατλαντικού αν και δε χρειάζονται πλέον δεκανίκια για κάτι τέτοιο. Σχετική ηρεμία επανέρχεται με το Up In Flames και το πιάνο να δίνει τον τόνο. Το τρίτο οργανικό εισάγει το Don't Let It Break Your Heart, ένα κομμάτι με όλα αυτά τα στοιχεία που τους έκαναν μεγάλους. Κι εδώ θα γίνεται χαμός στις συναυλίες τους. Τέλος με το Up With The Birds και το ήρεμο ξεκίνημά του (αποκλείεται να μην έχει βάλει ο Eno το χεράκι του εδώ) που εξελίσσεται σε ένα ακόμα έπος που κλείνει ιδανικά το δίσκο.
Ένα δίσκο σε παραγωγή των Markus Dravs, Daniel Green και Rik Simpson με την αλεπού Brian Eno να συμμετέχει στην 'επιπλέον σύνθεση' (δεν θα είναι καθόλου δύσκολο να καταλάβετε που ακούγοντας το δίσκο) και να χρεώνεται με... enoxification- οτιδήποτε κι αν σημαίνει αυτό.
Λέξεις όπως 'έπος', 'επικό' και άλλες συναφείς συνοδεύουν, απόλυτα δικαιολογημένα, το συγκρότημα από το ξεκίνημά τους. Οι ενορχηστρώσεις (ειδικά από τότε που ήρθε ο Eno στη παρέα) , τα όλοι – μαζί – τώρα φωνητικά αποτελούν αναπόσπαστο στοιχείο του ήχου τους, ο οποίος παραμένει προσωπικός και αναγνωρίσιμος από χιλιόμετρα μακριά. Το Mylo Xyloto δεν απομακρύνεται από αυτά και καλά κάνει, καταφέρνει όμως να ακουστεί διαφορετικό κι αυτό είναι ένα επίτευγμα. Έτσι όπως πάνε είναι άξιο απορίας πότε θα βγάλουν έναν απλά συμπαθή δίσκο. Με την ελπίδα πως σύντομα θα βρεθούμε ανάμεσα σε κάμποσες χιλιάδες έλληνες για να σιγοντάρουμε τον Martin στα καλέσματά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου