του Αντώνη Ανδρικάκη
Αυτό δεν ήταν συνέντευξη. Ήταν μια φωτογραφία της στιγμής που τράβηξε ένας ποιητής. Που βλέπει άλλα πράγματα από εμάς τους υπόλοιπους. Ένα φιλμ μικρού μήκους που περνάει από τη Λιβύη, την Ιαπωνία, το κέντρο της Αθήνας, τον τάφο του Βασίλη Αυλωνίτη, μπαίνει σε θέατρα και βιβλιοπωλεία.
Μια βόλτα με το μαγικό τραινάκι του Μάνου Ελευθερίου που περνάει από τα τοπία της ευαισθησίας μας και μας οδηγεί στον κρυμμένο μας εαυτό.
Τον ανακάλυψα το ΄74 έφηβος ακόμα μέσα από τα τραγούδια του. Και τον παρακολουθώ ακόμα μέσα από τα βιβλία του. Ο λόγος του το ίδιο μαγικός και αποκαλυπτικός. Βλέπει ειδήσεις. «Υπάρχουν κράτη-δολοφόνοι. Αρχηγοί κρατών-δολοφόνοι, οι οποίοι έχουν δικούς τους δολοφόνους που θα σου καταστρέψουν την οικογένεια και θα σου βάλουν φωτιά στο σπίτι», λέει αλληγορικά σα να μονολογεί. «Εμείς καθόμαστε ήσυχοι στα τίμια σπίτια μας, αλλά τι πάει να πει ήσυχοι;»
Ο δρόμος της σκέψης του είναι μοναδικός και τα λόγια του κρύβουν θησαυρούς και ξεχασμένες αλήθειες.«Σκέπτομαι παράλληλα τους ανθρώπους που βρίσκονται δολοφονημένοι στα σκουπίδια. Τέσσερις βρέθηκαν τις τελευταίες μέρες».
Μου λέει πως προχτές βρέθηκε σε ένα κοιμητήριο και τυχαία βρήκε τον τάφο του μεγάλου κωμικού Βασίλη Αυλωνίτη που θαυμάζει. «Κάποιος είχε ακουμπήσει πάνω στη φωτογραφία του ένα γαρύφαλλο κι ένα τσιγάρο. Με συγκίνησε πολύ αυτό το πράγμα. Άνοιξα λοιπόν το πακέτο μου και του άφησα κι εγώ ένα τσιγάρο, σαν να του έδινα το χέρι μου για πρώτη φορά. Γιατί πρόλαβα και τον είδα στο θέατρο και τον χαιρόμουνα. Μας έδωσε χαρά σε πολύ πιο δύσκολες εποχές από τη σημερινή».
Μου μιλάει για κάποιες παραστάσεις που είδε και για βιβλία που διάβασε. Στην πραγματικότητα μου μιλάει πάντα για ανθρώπους. «Εκείνο που με γονατίζει πολλές φορές είναι εκείνοι οι άνθρωποι που αυτοανακηρύσσονται κριτικοί των πάντων. Μιλάω για εκείνους που νομίζουν τον εαυτό τους αναμάρτητο κι όμως είναι άνθρωποι που ελίσσονται και προσκυνούν κάθε ατάλαντο προκειμένου να αναλάβουν μια θέση, ένα στασίδι, μια στήλη ένα μικρόφωνο από όπου θα μπορούν να χύνουν το δηλητήριό τους! Άνθρωποι που έχουν ως δεύτερη δουλειά την ρουφιανιά προκειμένου να κρατιόνται γερά στη δουλίτσα τους».
Είναι σαν να διαβάζω μερικές σελίδες από ένα καινούργιο του βιβλίο ή να ακούω κάποιο αγαπημένο τραγούδι του.«Περιμένω να δω τι θα γίνει στη Λιβύη, περιμένω να δω τι θα γίνει στην ανθρωπότητα. Περιμένω να δω τι θα γίνει στη Ελλάδα. Την πρωταγωνίστρια την αφήνουμε τελευταία. Αν δεις στα θέατρα οι πρωταγωνιστές βγαίνουν τελευταίοι και μόνοι για να πάρουν όλο το ζωηρό χειροκρότημα…».
ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟΝ
